Uwielbiam Houston. Dobre miasto, i do tego w Teksasie, czyli sami swoi.
Na widok pań o lekkich obyczajach spluwam, bo po pierwsze w mojej mieścinie czeka na mnie moja Mary Jean, najpiękniejsza ślicznotka w Ameryce. A jej tatko ma spore gospodarstwo, więc mojemu ojcu ta miłość jest na rękę. A po drugie to nie po bożemu tak ciało sprzedawać, a jak twierdzi pastor Davson, czasem bywający w naszej posiadłości, powinno się je wszystkie wystrzelać. I słusznie.
A dość tych dywa... dywano... dywag... rozmyślań. Trza iść do pubu i znaleźć jakąś fuchę, bo i nuda, i jakoś gamble poszły. A żyć trzeba.
Kieruje więc swe kroki do Cosmo. Kaburę z koltem przesuwam bliżej klamry pasa by był widoczny i łatwy do dobycia. A nóż jak zwykle czai się z tyłu, za paskiem od spodni, a zasłonięty jest płaszczem.

A już szykowałem się do wejścia. Dawno nie biłem się dla samej rozrywki. Niestety.
Byłem jednak pewien podziwu dla umiejętności milicjantów. Houston staje się coraz lepszym miastem, wolnym od wszelkich ment z innych części stanów. Wiadomo, teksas przoduje, jeśli chodzi o naprawę obyczajów i majątków, i nie pierdolcie mi tu o Nowym Jorku, który zamiast miasta odbudowuje przeszłości i swoje wyobrażenie o mieście.
Ale znowu zbaczam z temat. Podchodzę do krzesła, które wyleciało przed moim wejściem. Chwytam je, wchodzę i stawiam gdzieś. Barman i tak ma sporo problemów, a ta mała grzeczność to nic takiego.

Burdy są fajne, czasem poleci jakieś krzesło, ława, ale częściej zęby. Ale to... masakra. Szkoda lokalu. Trąciłem czubkiem buta jedną z potłuczonych butelek.
Jedno całe krzesełko musiało cholernie zabawnie wyglądać pośród tego rozpierdolu. 
- Nosz... Chciałbym powiedzieć, że nie jest źle, no ale... Kurwa.
Poklepałem gościa po plecach.
- Stary, widzisz. W sumie mam w chuj czasu, nigdzie mi się nie śpieszy. Dasz mi nocleg, jakieś żarełko, może jakiś tytoń, to pomogę Ci ogarnąć. Znam się trochę na stolarce, to i może jakieś stoły się wykombinuje, a nawet może i krzesełka tylko trza materiału i narzędzi. Raz, dwa lokal będzie jak nówka, ja też na tym wyjdę.
Spojrzałem na szkło.
- Tylko alkoholu, kurwa, szkoda.

Sam byłem zdziwiony. Zwykle staram się nie okazywać skrupułów. Bez mrugnięcia okiem naciskałem cyngiel rewolweru i zabijałem bandytów, złodziei, bydłostanów, dilerów narkotyków i gości z Vegas... nie, o złodziejach już przecież wspominałem. No ale dla innych? Czemu nie? Po pierwsze, tu jest Texas, a my wszyscy jesteśmy Teksańczykami. Jak my sobie nie pomożemy, to kto? Po drugie, żal mi się zrobiło gościa, w wyniku jednej burdy stracił źródło utrzymania, a jedyna jego szansa by zdobyć pieniądze to pewno jakiś przekręt. A wyglądał na porządnego. A po ostatnie kurwa, nic za darmo. Mogę nawet nie zarobić na tym nic, ale i tak zyskuje. Zapytacie co? Nowego kumpla, kontakt w Houston, być może darmowe noclegi na przyszłość, a nawet może ten gość kiedyś uratuje mi dupę. Opłaca się w tych cholernych czasach mieć sieć kumpli.
Poszedłem poszukać jakiegoś przytulnego pokoju.

Zagwizdałem z uznaniem. Rzuciłem swoją i tak prawie pustą torbę na ziemie. Zdjąłem kapelusz, potem płaszcz i odłożyłem do szafy. Potem zżułem oficerki i przetarłem je powierzchownie rękawem koszuli z kurzu. Zabrałem się za odpinanie pasa przy którym miałem kolta i naboje. Położyłem go na szafce koło łózka. To samo zrobiłem z nożem. Pozbyłem się też kamizelki, spodni i koszuli. Rzuciłem się na łózko w samych gaciach. Pod poduszkę włożyłem nóż, tak na wszelki wypadek. Przecież każdy tak robi. Spojrzałem w sufit. W sumie nie ciągnęło mnie do spania. Wolałem powspominać sobie rodzinny dom, w którym tak dawno nie byłem. Ojca, matkę, braci, piękną Mary Jean.

Houston, jedno z najlepszych miast powojennego świata, do którego nie umywały się Nowy Jork, Detroid i Las Vegas razem wzięte. Byłem dumny z tego, że jestem Teksańczykiem i, że to my stworzymy na nowo Amerykę, że za moich czasów są budowane są już fundamenty tego pięknego świata, że mam w tym udział.
Jednak zbliżała się noc, a ja czułem się bezpieczny. A jutro pewno czekał mnie pracowity dzień. Lepiej iść spać.

Podniosłem się i usiadłem na skraju łóżka. Przeczesałem dłonią włosy. Cholerne sny.
Spojrzałem na jedzonko. Na dobry początek łyknąłem sobie wody.
- Miło mi, jestem Arthur Thomas Benjamin Calloway, ale mówią na mnie Artie.
Sięgnąłem po chleb.
- Zaraz zejdę na dół tylko się ogarnę i ubiorę.
Zacząłem spożywać śniadanko, przy okazji próbując wsłuchać się w miasto o poranku.

Wcisnąłem na siebie tylko spodnie, koszule i oficerki. Zapiąłem pas z kaburą i przesunąłem ją na bok. Prawo Teksasu, każdy może nosić broń.
Przeczesałem dłonią włosy i ruszyłem na dół.

Kiwnąłem głową. Zakasałem rękawy i zabrałem się do pracy.
Uważnie oglądałem każdy mebel, pod kątem jego zniszczeń i możliwości naprawy. Te które klasyfikowały się do remontu odkładałem na bok, inne zbyt z niszczone by było sens je naprawiać, lub już kompletnie w kawałkach odnosiłem na zaplecze.

Przyjąłem butelkę i opróżniłem ją w kilku łykach.
- I widzisz, John, jak się pracuje we dwóch to od razu szybciej leci.
Istotnie, gdybym mu nie pomógł biedak nadal by się męczył z robotą. Poza tym gdyby był sam to pracował by jeszcze wolniej użalając się nad losem knajpy. A tak, poszło w trymiga.
- Masz jakaś rodzinę, John?

- Ochroniarz... dobra fucha na jakiś czas. Okej, stary, biorę.
Mruknąłem z podziwem patrząc na taki skarb. Zważyłem go w dłoniach.
- Dobra, trzeba skombinować trochę gwoździ, jakieś deski, może hebelek, na pewno młotek i papier ścierny.
Podrzuciłem karton w rękach.
- Nie sądzi, że to za dużo jak na tak skromne zakupy?

Schowałem paczki głęboko do kieszeni wytartych spodni. Ruszyłem w stronę rynku pogwizdując jakąś jazzową melodie. Żałowałem, że swoją harmonijkę zamieniłem na naboje, no ale musiałem to zrobić, by nie zostać z pustym bębnem. Podkute podeszwy oficerek nadawały rytm mojej melodii.
Muzyka... to kolejny powód by na nowo odwiedzić dom. Ojciec miał stary magnetofon, a ja zwykle ze swoich wędrówek przywoziłem jakieś kasety, głownie z jazzem i bluesem, ale zdarzało się też country, jakiś stary rock.
No, ale teraz miałem na głowie inne sprawy.

Zignorowałem plakat. Od starego dziadka, którego nazywali Profesorem, który mieszka w naszym domu i zawsze służy swoją rozległa wiedzą, dowiedziałem się, że gladiatorzy byli niewolnikami. Podobno widział to na jakimś filmie, jeśli dobrze pamiętam to ten film o którym mówił nazywał się "Gladiator" czy jakoś tak. I niestety nie występował tam Eastwood ani John Wayne.
Poszedłem się przejść wzdłuż straganów by poszukać narzędzi i innych takich.

Nie spodobał mi się. Wyglądał jak Judasz. No, ale jak pamiętam rzekł Pan: "Widzisz źdźbło w oku bliźniego, a belki w oku swoim nie widzisz.", toteż nie postanowiłem go osądzać po pozorach. W dodatku głupio było zrażać do siebie człowieka z którym masz zamiar handlować. 
- Panie Wayne, potrzebuje hebla, młotka, papieru ściernego, piła do drewna była by nie od rzeczy. Także paczkę gwoździ i trochę drewna.

Uśmiechnąłem się szeroko.
- Panie Wayne, panie Wayne. wiecie, co zmieniło się od czasów wojny? Przynajmniej tak słyszałem. Że teraz mamy wolny rynek. Uwierzy pan? Istniej prawdziwa konkurencja, która handluje by przeżyć i zrobi wszystko by mieć klienta, dlatego tak zaciekle walczy z konkurencją. A ja może to tej konkurencji zajrzę, może ktoś szepnie mi "Drogi panie, u nas pan cholernie tanio znajdzie potrzebne materiały, i nie idź pan to Wayne'a bo winduje ceny i jest strasznym skąpcem." Przepraszam za określenie, ale ludzkie języki takie są. Tak samo jak pan powiedzieć może, że u pana najtaniej.
Położyłem mu rękę na ramieniu i spojrzałem w oczy.
- Poza tym, ty i ja jesteśmy Teksańczykami. Co innego oszukiwać Nowojorczyka, bo to nie grzech, a nawet zasługa, a co innego swojaka. Więc jak, spuścisz pan z ceny?
Przez całą mowę nie ignorowałem też gestów. Anie razu nie sięgnąłem w stronę broni, co mogło dać znać, że albo jestem nastawiony pokojowo, albo na tyle groźny, że nie potrzebuje go do negocjacji. Na rozmowach z sprytniejszymi kupczykami zjadłem sobie zęby, więc początkowe ceny nie zrobiły na mnie wrażenia. Teraz dopiero, po jego reakcji na moje słowa będę pewny ile ceny mogę zbić.

I teraz najtrudniejszy punkt. Trzeba zbić cenę jak tylko się da. Nie można jednak przesadzić.
- Wayne, dam Ci 15 i sztama, okej? Bądźmy dla siebie jak kumple. W końcu cię polubiłem jak starego przyjaciela. A jak mi kto powie: Ten 'Wayne to zawyża ceny i oszukuje klientów" to dam mu tak w mordę, że się nogami nakryje. Stoi?
Uśmiechnąłem się do niego miło, po przyjacielsku. W obecnych czasach trudno taki uśmiech zobaczyć.

(Przeglądając kartę, przy okazji wpisywania, zauważyłem, że zapisano mi chorobę. Nie mogę jej mieć bo jako cechę z pochodzenia mam "zdrową okolicę")

Wyciągnąłem paczkę papierosów. Odpakowałem ją i wyciągnąłem licząc po cichu. Wyciągnąłem szesnaście fajek kończąc liczyć na piętnastej. To był taki dość drobny prezent dla Wayne'a. Niby nic, a miły gest. A ja zawsze powtarzam, że warto mieć dobre stosunki z ludźmi. W lewą rękę wziąłem siatkę, Drewno władowałem pod pachę. Wolną rękę wyciągnąłem do handlarza.
- No to trzymaj się Wayne... a tak przy okazji przez jakiś czas będę tutaj pracował, w barze Cosmo. Wpadnij, to się może czegoś napijemy.

Byłem mile zaskoczony. Odwzajemniłem uścisk. A potem ruszyłem w stronę baru pogwizdując wesoło.
Ha, gdy wrócę do knajpy to zabiorę się do pracy. Zwykle cieszę się na jakąś robotę, nie lubię bezczynności. A stolarka to jedna z moich ulubionych prac. Ale gdy żyje się na ranczo zdobywa się wiele przydatnych umiejętności i prędzej czy później zaczyna też się lubić pracę.

Położyłem pakunki koło drzwi i usiadłem pod ścianą budynku. Och, gdybym miał ognia to bym zapalił. John nie obraziłby się pewnie o tego jednego.
Zacząłem klepać się po kieszonkach w poszukiwaniu zapałek.

Uśmiechnąłem się pod nosem i wstałem. Ludzie rzadko lubili mój wysoki wzrost. Patrzyłem na nich przecież z góry. Mi też czasem przeszkadzał, za bardzo wystawałem. Ale w takich chwilach go lubiłem.
Wsadziłem nieodpalonego papierosa do ust i podciągnąłem pasek do góry, celowo, a nie po to by poprawić spodnie. Po pierwsze zauważyć dosyć fajnego kolta, a także sprawiło to, że kolt wysunął się delikatnie z kabury, co sprawiło, że nie będę miał problemu z dobyciem go. Spojrzałem mu głęboko w oczy.
- Przykro mi panie Haverton, że nie jest pan dość cierpliwy by być odrobinę miłym. Czego uczą obecną młodzież, na farmie Callowayów nigdy by się to nie zdarzyło. No, ale... może poratuje pan, mnie, starego kowboja zapałkami, by zatrzeć to niemiłe wrażenie spowodowane przez pańską osobę.
Cały czas byłem gotowy do obrony, kto wie czego po takich szczylach można się spodziewać.

Meksykaniec. Co za ścierwo. Aż dziwie się jak słyszę, że podobno kiedyś wdupili nam pod Alamo. No, ale ja lubię prostować historię.
Próbuję złapać za jego brudną rękę i pociągnąć ją, przy okazji podstawiając nogę, by ten runął na ziemię. A jeśli się to uda to but na gardło, tak by go przydusić. nie chciałem robić sobie problemów z niszczeniem mu żeber. Nie chodziło tu o tego śmiecia, tylko o to, bym nie wylądował za kratami w Houston za pobicie miejscowego.

- Dość kurwa tych zabaw.
Sięgnąłem do kolta. Chciałem mieć go w ręce, ale jeszcze powstrzymać się od wyciągnięcia. 
- Albo grzecznie będziesz stąd spierdalał, albo przestrzelę ci kolana do kurwy nędzy!

Otrzepałem się. Podniosłem zapałki i w końcu sobie zapaliłem. Teraz miałem czas by trochę pomyśleć.
Kim był ten szczyl Haverton? Jakimś vipem w tym mieście? Czy mam już się obawiać.
Hm, będę musiał pogadać z Johnem.

Ruszyłem na pomoc Johnowi, by odebrać od niego głośniki. Jak już wejdziemy, to środka do będzie można spokojnie porozmawiać.
- Kupiłem wszystko co trzeba. I zaraz będę się brał za te mebelki. - Zruciłem się gając po kolumny.

Położyłem na ziemi głośniki i wyciągnąłem dwie paczki, i ostatnią otwartą z trzema papierosami. 
- 16 fajek... jedną pozwoliłem sobie jeszcze zapalić, ale jak chcesz mogę Ci to oddać. 
Podałem mu papierosy.
- A tak przy okazji kim jest niejaki Haverton?